Strik kan ook de betekenis hebben een 'strik/valstrik' om een dier te vangen. Of een knoop/strik die men maakt met een schoenveter bij het strikken van de schoenen. Het knopen van een vlinder das in misschien wel de bekendste betekenis: een vlinderdas of vlinderstrik is een type das die door heren op de boord van een overhemd wordt gedragen.

Dit type das dankt zijn naam aan zijn vorm, die enigszins op die van een vlinder lijkt. In de volksmond spreekt men doorgaans van een strikje wanneer men de vlinderdas bedoelt. Bron: Wikipedia.nl (Vlinderdas).

Op 2 oktober 1772 kocht Jhr. Jan Balthazar Strick van Linschoten Landgoed Rhijnauwen van de Amsterdamse edelman David ten Hove, Heer van Sleeburg, Den Bosch en Den Breur.

Advocaat van het Hof van Utrecht Jacob Smit trad op als gemachtigde voor Ten Hove.

De rest van het vast-, en onroerend goed van Rhijnauwen kocht Jhr. Jan Balthazar Strick van Linschoten aan van Ten Hove op 4 januari 1773. Waaronder ook boerderij De Uithof.

Jhr. Jan Balthazar was van beroep Deken van het kaipittel van St. Pieter.

Bij Koninklijk Besluit, 's-Gravenhage 8 juli 1816, nr. 57. werd Jan Balthazar Strick van Linschoten Landgoed Rhijnauwen verheven tot jonkheer en zijn nazaten tot jonkheer en jonkvrouw.

Bron: Wapenregister van de Nederlandse Adel, W BOOKS.

Portret van Jhr. Jan Carel Wendel Strick van Linschoten van Rhijnauwen (1790-1850). De zoon van Jhr. Jan Balthazar Strick van Linschoten geboren uit zijn tweede huwelijk.

Heer van Rhijnauwen, garde d'honneur van keizer Napoleon 1813, hoogheemraad van Bijleveld, den Meerndijk en Zuid-IJsseldijk.

Huwde te Bunnik op 7 augustus 1822 met
Paulina Gerardina Sibilla Poelman.

Heerlijkheden en buurtschappen

Abstede en Wittevrouwen waren buurtschappen en ambachtsheerlijkheden in de stadsheerlijkheid van Utrecht ten oosten van de oude stad, die samen ook wel Groot-Covelswade werden genoemd. Bij Abstede hoorde ook het gebied Galgenwaard. Omdat Wittevrouwen buiten de Wittevrouwenpoort lag, werd ook wel gesproken over het gerecht Buiten Wittevrouwen­(poort). Het gebied heette oorspronkelijk Oudwijk. Wittevrouwen is tegenwoordig een buurt in de wijk Noordoost. Abstede, Buiten Wittevrouwen en Oudwijk zijn nu buurten in de wijk Oost.

Van 1818 tot 1823 was het gebied een zelfstandige gemeente, waar ook de heerlijkheid Blijenburg bij hoorde. In 1840 had het gebied met een oppervlakte van ongeveer 280 ha 2.460 inwoners. In Utrecht bevinden zich de Abstederbrug, -dijk en –hof en de Wittevrouwenkade, - singel en –straat en de Laan van Kovelswade.

In 1715 verkochten de Staten van Utrecht de heerlijkheden Abstede en Wittevrouwen, alsmede Bunnik en Vechten, aan Jacob de Witte te Vlissingen. In 1724 werden deze heerlijkheden verkocht aan Joseph Loten (1680-1730), die Abstede en Wittevrouwen naliet aan zijn weduwe Christina Clara Strick van Linschoten (1688-1780) en Bunnik en Vechten aan zijn dochter Constantia Johanna Loten (1725-1763). Na haar dood in 1763 werd haar moeder ook vrouwe van Bunnik en Vechten. Zij werd in Abstede en Wittevrouwen opgevolgd door haar neef Johan Balthazar Strick van Linschoten, een zoon van haar broer Jan Hendrik Strick van Linschoten (1687-1759).

Heren en vrouwen van Abstede en Wittevrouwen

Johan Balthazar Strick van Linschoten, jhr. mr. (1734-1820) 1759-1820

Geb. en ov. Utrecht. Ook heer van Rhijnauwen en van Nieuw Helvoet en De Quack op Voorne-Putten. Hij werd in 1816 ingelijfd in de Nederland­se adel. Kanunnik en deken van St. Pieter in Utrecht, ontvanger van de Staten van Utrecht, raad in de Admira­li­teit van Friesland, lid van de Raad van Utrecht, hoogheemraad van de Lekdijk Bovendams. Tr.(1) Utrecht 1768 Charlotta Martha van Utenhove tot Bottesteyn (1743-1788), tr.(2) Utrecht 1790 Petronella Johanna Godin (1753-1791).

Volgens zijn memorie van successie bestond zijn onroerend goed uit een huis aan de Nieuwegracht in Utrecht, nog vier huizen in Utrecht, huis Rhijnauwen met boerderijen en 32 morgen, de Bisschopshoef met 25 morgen in Zeist, de boerderijen Ten Rijn met 51 morgen in Bunnik, Fortuin met 39 morgen, Rijnswaard met 31 morgen, Bremerlust met 6 morgen, De Uithof met 37 morgen, een boerderij met 12 morgen in De Bilt, met 16 morgen in Abcoude, met 66 morgen in Zuilen, met 81 morgen in Schalkwijk, met 11 morgen in Linschoten, nog vier boerderijen met totaal 108 morgen, een warmoeziershofstede in Abstede en nog bijna 300 morgen land in verschillende andere plaatsen.

Diederik Willem Jacob Strick van Linschoten, jhr. (1776-1854) 1820-1854

Zoon van de vorige, geb. Utrecht, ov. De Bilt, huis Arenberg. Ook heer van Nieuw-Helvoet en De Quack. In 1832 kocht hij landgoed Arenberg in De Bilt. Lid Provinciale Staten van Utrecht, heemraad Lekdijk Bovendams. Tr. Kortenhoef 1801 Sibilla Antoinette van Renesse van Wilp (1777-1830).

Volgens zijn memorie van successie bestonden zijn onroerende goederen uit een herenhuis in Utrecht, een boerderij met 67 ha en nog een met 22 ha in Schalkwijk, een boerderij met 35 ha in Linschoten en buitenplaats Arenberg met 10,5 ha in De Bilt.

Noot. In het Nederland’s Adelsboek van 1917 wordt hij niet, maar wel zijn zoon Jhr. Jan Hendrik Carel Strick van Linschoten (1802-1829) vermeld als heer van Abstede en Wittevrouwen. Uit andere bronnen blijkt dat hij wel degelijk heer was en daar hij veel langer heeft geleefd, is het erg onwaarschijnlijk dat zijn zoon heer is geweest.

Cornelia Sara Wilhelmina Antoinetta Strick van Linschoten, jkvr. (1806-1855) 1854-1855

Dochter van de vorige, geb. Utrecht, ov. De Bilt, huize Arenberg. Ook vrouwe van Nieuw-Helvoet en De Quack. Tr. Utrecht 1827 (gescheiden van tafel en bed) Mr. Arnoud Gerard Joost baron Taets van Amerongen (1806-1886), geb. Amsterdam, ov. Utrecht. Kolonel, inspecteur jacht en visserij, rechter-plaatsvervanger te Utrecht, kamerheer i.b.d., Ridder in de Militaire Willemsorde.

Arnoud Gerard Joost baron Taets van Amerongen (1838-1893) 1855-1893

Zoon van de vorige, geb. De Bilt, huize Arenberg, ov. Brussel. Nieuw-Helvoet ging naar zijn broer Joost. Tr. Brussel 1864 Jeanne Philomène Laroze (1840-1890) Godert Hendrik baron Taets van Amerongen (1835-1907) 1893-1907

Broer van de vorige, geb. De Bilt, huis Arenberg, ov. Brussel. Ritmeester cavalerie. Tr. Oosterbeek 1870 (scheiding van tafel en bed 1894) Maria Catharina Eleonora Riesz (1832-1908). Woonden in 1888 in Luik. Zij was eerder getrouwd met Willem Schuurman. Huis Arenberg is in 1928 afgebroken. Het is niet gelukt nog opvolgers van hem te vinden.

Tekst en onderzoek: Peter de Jong, Schipluiden.

Schrijver van het boek:  van macht naar folklore, heerlijkheden in Zuid-Holland na de Franse Tijd heerlijkheden in Zuid-Holland na de Franse Tijd.

Heerlijkheid en dorp

Dorp op Voorne-Putten bij Hellevoetsluis, ambachtsheerlijkheid. Bij Nieuw-Helvoet behoorde de oorspronkelijk zelfstandige heerlijkheid en polder De Quack. In 1724 kocht Daniel Bernard de heerlijkheid voor ƒ 8.200 van de Staten van Holland; kwam via zijn kleinzoon in de familie Strick van Linschoten. Van de heerlijke rechten is weinig gevonden.

In 1826 wordt het zogenaamde mei- en bamischot vermeld; het bracht toen netto ƒ 648 op. 
De gemeente was 1.140 ha groot, had 730 inwoners rond 1840, bijna 2.100 in 1940 en 6.600 in 2004. In 1855 werd Struiten aan de gemeente toegevoegd. Nieuw-Helvoet ging in 1960 op in de gemeente Hellevoetsluis.

Heren en vrouwen van Nieuw-Helvoet

Johan Balthazar Strick van Linschoten, jhr. mr. (1734-1820) 1761-1820
Geb. en ov. Utrecht, kasteel Rhijnauwen. Erfde de heerlijkheid van zijn grootvader Daniël Bernard (1676-1761). Ook heer van Rhijnauwen, een buitenplaats bij Bunnik, van Heeswijk en Achthoven, buurtschappen bij Linschoten en van Wittevrouwen en Abstede, buurtschappen bij Utrecht. Hij werd in 1816 ingelijfd in de Nederlandse adel. Kanunnik en deken van St. Pieter in Utrecht, raad in de Admiraliteit van Friesland, lid van de raad van Utrecht, hoogheemraad Lekdijk Bovendams, ontvanger van de Staten van Utrecht. Tr.(1) Utrecht 1768 Charlotta Martha van Utenhove tot Bottesteyn (1743-1788), tr.(2) Utrecht 1790 Petronella Johanna Godin (1753-1791).

Diederik Willem Jacob Strick van Linschoten, jhr. (1776-1854) 1820-1854
Zoon van de vorige, geb. Utrecht, ov. De Bilt, huize Arenberg. Lid Provinciale Staten van Utrecht, heemraad Lekdijk Bovendams. Hij bezat geen onroerend goed in Nieuw-Helvoet. Tr. Kortenhoef 1801 Sibilla Antoinette van Renesse van Wilp (1777-1830).

Jkvr. Cornelia Sara Wilhelmina Antoinette Strick van Linschoten.

Cornelia Sara Wilhelmina Antoinette Strick van Linschoten, jkvr. (1806-1855)      1854-1855
Dochter van de vorige, geb. Utrecht, ov. De Bilt, huize Arenberg. Tr. Utrecht 1827 Mr. Arnoud Gerard Joost baron Taets van Amerongen (1806-1886), geb. Amsterdam, ov. Utrecht. Majoor schutterij Utrecht, inspecteur jacht en visserij, kamerheer i.b.d. van Willem III, Ridder in de Militaire Willemsorde, Commandeur in de Orde van de Eikenkroon.

Joost baron Taets van Amerongen (1832-1871) 1856-1871
Zoon van de vorige, geb. De Bilt, huize Arenberg, ov. Deventer. Tr. Utrecht 1855 Jkvr. Hortense Cathérine Marie van de Poll. Woonden onder meer op huis Zwanenburg in Gendringen.

Hortense Cathérine Marie van de Poll, jkvr. (1831-1915) 1871-1915
Weduwe van de vorige, geb. Amsterdam, ov. Den Haag. In 1865 had ze bemoeienis met het beroepen van een predikant namens haar man. 

Joost Herman baron Taets van Amerongen (1857-1932) 1915-1932
Zoon van de vorige, geb. Utrecht, ov. Malang, ongehuwd. Administrateur onderneming Satak, ambtenaar opiumbestrijding Semarang. In 1917 verleende hij als erfgenaam van zijn moeder goedkeuring aan de benoeming van een nieuwe predikant.

William Marie Eugène baron Taets van Amerongen (1860-1936) 1932-1936
Broer van de vorige, geb. Gendringen, huis Zwanenburg, dat in 1901 werd gesloopt, ov. Den Haag. Tr. Den Haag 1892 Jkvr. Gustavine Marie Verspyck (1861-1935). Het echtpaar liet geen kinderen na. Waarschijnlijk was hij de laatste heer.

Tekst en onderzoek: Peter de Jong, Schipluiden.Schrijver van het boek:  van macht naar folklore, heerlijkheden in Zuid-Holland na de Franse Tijd heerlijkheden in Zuid-Holland na de Franse Tijd.

De polder De Quack was een polder en waterschap in de gemeente Hellevoetsluis (voorheen Nieuw Helvoet) in de Nederlandse provincie Zuid-Holland.

Vlooswijk is een polder in de Nederlandse provincie Utrecht die deels in de gemeente Montfoort en deels in de gemeente Woerden ligt.

Vlooswijk wordt in het noordoosten begrensd door de Kromwijker wetering. In het zuidoosten grenst het aan de polder Kromwijk, daarvan gescheiden door de Haarmolenvliet, in het zuidwesten aan Diemerbroek en in het noordwesten scheidt de Broekermolenvliet het van (Woerdens) Kromwijk.

De rechtspraak was in de Middeleeuwen eigendom van het Kapittel van Oudmunster in Utrecht. Het kapittel gaf deze heerlijke rechten in verschillende delen te leen. Vlooswijk bestond uit 6 hoeven, waarvan de twee noordwestelijke later Westenrijk werden genoemd en de zuidoostelijke 4 Oostenrijk of Oosterwijk in Kromwijk. De grond van Oostenrijk was ook eigendom van Oudmunster en werd in leen gegeven, die van Westenrijk niet. De benaming van de heerlijkheid luidt ook wel Vlooswijk en Vlooswijk in Kromrijk.

In de Franse tijd werd Vlooswijk samen met Wulverhorst, Kromwijk en Linschoter Haar tot de gemeente Wulverhorst samengevoegd. Op 1 januari 1812 werd de gemeente Wulverhorst met Vlooswijk bij Linschoten gevoegd, waarna het op 1 januari 1818 weer zelfstandig werd. Op 8 september 1857 werd het geheel weer bij Linschoten gevoegd.Linschoten ging in 1989 op in de gemeente Montfoort. Het deel ten noorden van de A12 werd bij Woerden gevoegd.

Tekst en onderzoek: Peter de Jong, Schipluiden. Schrijver van het boek:  van macht naar folklore, heerlijkheden in Zuid-Holland na de Franse Tijd heerlijkheden in Zuid-Holland na de Franse Tijd.

Geschiedenis

Evenals Nieuw- en Oud-Amelisweerd is Rhijnauwen in oorsprong een versterkt huis, waarschijnlijk reeds voor 1212 gebouwd op de oeverwal langs de Kromme Rijn, als centrum van een ontginningsheerlijkheid. De oudst bekendebewoner is Jacob van Lichtenberg, schepen van Utrecht.

Zijn dochter Aleyd bracht door haar huwelijk met de Zeeuwse edelman Jan van Renesse het goed in1248 in het bezit van deze familie.In 1449 wordt het huis in opdracht van bisschop Rudolf van Diepholt verwoest, uit wraak voor een vermeende aanslag op de stad Utrecht door de toenmalige eigenaar Frederik van Renesse. Het middeleeuwse kasteel bestond uiteen omgrachte hoofd- en voorburcht.

De hoofdburcht bestond uit woonvleugels van twee verdiepingen op een onderbouw, gegroepeerd rond een binnenplaats, die aan de westzijde was afgesloten met een muur en een poortgebouw. Op de voorburcht stond een boerderij met stallen. 

Na de verwoesting van 1449 werd het kasteel gedeeltelijk herbouwd. Aan de oostzijde twee grote woonblokken met inde hoek van de binnenplaats een traptoren met achtkante bovenbouw en hogespits; aan de zuidzijde, de rivierzijde een tweedelige vleugel, waarvan het tussen lid in 1596 waarschijnlijk vernieuwd of grondig verbouwd werd

(gezien de gevelankers te zien op een gewassen krijttekening door R. Roghman uit ca 1647); aan de westzijde lag de poorttoren, die via een houten ophaalbrug en een stenenboogbrug toegang gaf tot de omgrachte voorburcht; de grootste en waarschijnlijk oudste vleugel aan de noordzijde, bleef nog twee eeuwen liggen als ruïne.

In 1536 kreeg Rhijnauwen heerlijkheidsrechten en werd officieel tot ridderhofstad verklaard.De toegang tot het kasteel liep niet via een brug over de Kromme Rijn, maar via een oprijlaan uit noordelijke richting, thans Rhijnauwenselaan/Vossegatsedijk.

Deze hoofdlaan was niet op het hoofdgebouw gericht. Haaks op deze laan zijn in de loop van de 16de en 17de eeuw een drietal dwarslanen aangelegd, die het landgoed verdeelden in rechthoekige vakken, voornamelijk ingevuld met hakhout, weiland en boomgaard. Dit zou tot ver in de 18de eeuw zo blijven.

Na door huwelijk en vererving in handen van verschillende families te zijn geweest, werd in 1717 het landgoed Rhijnauwen eigendom van David ten Hove. Zijn zoon Melchior ging er na zijn huwelijk in 1718 wonen.

Hij liet het nog middeleeuwse huis verbouwen tot een modern 18de eeuws herenhuis. De poorttoren en de traptoren, de zuidvleugel en de ruïne van de noordvleugel verdwijnen daarbij.

De oostvleugel werd gewijzigd en naar het westen toe verdubbeld.

Zo ontstond een min of meer rechthoekig blokvormig huis met een symmetrisch front naar de vroegere voorburcht. De gracht rond de oorspronkelijke hoofdburcht bleef voorlopig gehandhaafd. In de loop van de 18de eeuw werd ook de boerderij op de voorburcht gesloopt, de stallen uitgebreid met poortgebouw en dienstwoningen de vierkante duiventoren gebouwd. Mogelijk is toen de hofstede Rhijnauwen gebouwd ter vervanging van de gesloopte boerderij.

Over de Kromme Rijn werd een bruggetje gelegd. Tevens werd het ‘Nieuw Bos’ aangelegd, twee vierkante bosketten in geometrische stijl, ten noorden van het hoofdgebouw aan de Rhijnauwenselaan.

Aan de oostzijde van het hoofdgebouw kwam een even eens in geometrische stijl aangelegde tuin. Aan het einde van de 18de eeuw kwamen daar nog twee moderne slinger bosjes bij ten zuiden van de Rhijnauwenselaan.

In 1772 werd Rhijnauwen verkocht aan Johan Balthazar Strick van Linschoten, gehuwd met barones van Utenhove, lid van de familie die op Nieuw-Amelisweerd woonde. In 1919 wordt het landgoed Rhijnauwen verkocht aan de gemeente Utrecht, samen met de bijbehorende boerderijen ‘Goed ten Rijn’, ‘Numeri’ (inmiddels afgebroken), de ‘Hofstede Rhijnauwen’, de ‘Hoge Boomgaard’, ‘De Uithof’, de hofstede aan de Hoofddijk, en ‘Boschhoeve’. Kort na de verkoop is aan het einde van de hoofdlaan aan de Kromme Rijn het theehuis gebouwd.

De brug over de Kromme Rijn is in de Tweede Wereldoorlog verwoest. Na de oorlog werd een noodbrug gebouwd, die in 1973 is vernieuwd. Het park is sinds 1953 voor het publiek opengesteld. Het hoofdgebouw een blokvormig herenhuis, is sinds 1933 in gebruik als jeugdherberg, waartoe intern enkele aanpassingen hebben plaatsgevonden.

In 1975 is de zolder verbouwd en werd een ijzeren brandtrap geplaatst; in 1981 zijn er kamers op zolder gemaakt; in 1983 is de keuken en in 1986 is het sanitair vernieuwd.

'Compareerde voor Jan Hendrik van Grootveld. Openbaar notaris binnen Utrecht residerende en in tegenwoordigheid van Johannes Christian Fischer, klerk, dog niet van den ondergetekende Notaris wonende in de Heerenstraat, Cornelis Quint, Chirurgijnsgezel, Adrianus van IJsendoorn, kamerbehanger, beide wonende in de Predikheerenstraat en Jan van Wijngaarden Hendrikszoon, Grondeigenaar, wonende aan de Nieuwe Gragt, onder de Linden allen binnen Utrecht Getuigen ingevolge de Wet Vereischt en hiertoe Verzogt. De Hoog Wel Geboren Heer Johan Balthazar Strick van Linschoten, Heer van Rhijnauwen, Rentenier, wonende binnen Utrecht, aan de Nieuwegracht genaamd de Drift, Wijk H. Numero 616, dezelfde Verstand en Uiyspraak volkomen matig, als aan de Vernoemde Notaris en Vier getuigen is gebleeken'.

Zo staat de introductie geschreven in het testament van Jhr. Jan Balthazar Strick van Linschoten liet opmaken ten overstaande van de Utrecht notaris Jan Hendrik van Grootveld. Waarbij mede vier getuigen aanwezig hij zijn testament liet opmaken voordat hij zou overlijden in datzelfde jaar. Testament werd opgemaakt op vrijdag 28 januari 1820.

Van oudsher is het altijd geweest bij edele of personen met veel vermogen, macht en huizen of kastelen. Dat bij overlijden het belangrijkste goed van kasteel of heerlijkheid naar de oudste zoon zou gaan.

In het geval van Jan Balthazar Strick van Linschoten was dat heel anders. De jongste zoon kreeg het meest de oudste kwam er redelijk bekaaid van af.

Uit het eerste huwelijk van Jan Balthazar Strick van Linschoten (1734-1820) met Chartlotte van Utenhove tot Bottesteyn (1743-1788) in 1768 (zijn buurvrouw wonende op Amelisweerd) krijgt hij een vier dochters en één zoon. Jhr. Diderik Willem Jacob Strick van Linschoten (1776-1854). In de eerste jaren van het jonge leven van Diderik laat Jan Bathazar Strick diverse testamenten opmaken. Waarin hij een overgroot deel van zijn bezittingen erop voorhand op laat vastleggen dat zoon Diderik het belangrijkste goed, dus dan ook Rhijnauwen zal ontvangen bij erfenis.

 In 1788 overlijd Charlotte op veel te vroegere leeftijd van 35 jaar. Waarop Jan Baltharzar twee jaar na het overlijden van zijn eerste echtgenote in 1790 huwde met Petronella Johanna Godin (1753-1791). Waarschijnlijk huwde hij met haar omdat zij in verwachting van een zoon. En een zoon buiten het huwelijk dat was not-done in het einde van de achttiende eeuw. Nog datzelfde jaar wordt zoon Jan Carel Wendel Strick van Linschoten geboren. Een jaar na de geboorte van Jan Carel Wendel in 1791 overlijd Petronella Godin op 38 jarige leeftijd.

Hierop wil Jan Balthazar Strick van Linschoten extra zekerheid hebben en gaat nog datzelfde jaar aan de slag om diverse testamenten en beschikking te laten registreren bij diverse Utrechtse notarissen. Voor het geval dat hij overlijd en zoon Jan Carel Wendel Strick nog onmondig of minderjarig is. Hierbij worden ook diverse voogden vastgelegd.

Hierin merk je al dat de toon van de Jan Balthazar Strick van Linschoten al anders is dan ruim 20 jaar eerder. In de diverse documenten krijgt in Jan Carel Wendel Strick van Linschoten in meerderheid de goederen en heerlijkheden in het voordeel van zijn oudere halfbroer.

Het vermoeden bestaat dat er waarschijnlijk iets was geknapt in de relatie tussen vader en zoon Jan Balthazar Strick en Diderik Willem Jacob Strick. In het opgemaakte testament staat ook te lezen van Diderik in een eerdere tijd al f. 40.000 gulden van vader Jan Balthazar Strick als voorerfenis heeft gerkegen. Zou het lening zijn geweest? Dat weten we niet zeker. Er staat wel geschreven dat Ja Balthazar dat enorm bedrag aan Diderik eerder betaald heeft.

Aan Jan Carel Wendel Strick, waaruit waarschijnlijk wel af-te-leiden valt dat Jan Balthazar Strick het zijn oogappeltje was in de diverse zinnen het meest toebedeeld krijgt van vader. Wel krijgt hij nog een keuze op uit te kiezen na vadersoverlijden. Of het aannemen van f. 55.000 gulden als erfenis of het landgoed Rhijnauwen met bijbehorende pachtboerderijen en landerijen in de omgeving van Bunnik, Zeist, De Bilt en Schalkwijk. Jan Carel Wendel Strick wist met deze keuze wel raad en nam het Landgoed Rhijnauwen.

Jan Balthazar Strick vier dochters die hij kreeg met Charlotte van Utenhove te noemen: Johanna Henrietta Antonia Strick van Linschoten (1769-1837), Suse Christina Strick van Linschoten (1772-1823), Christina Charlotta Strick van Linschoten (1775-1846), Charlotta Strick van Linschoten (1778-1850) en schoonzonen kregen in een erfdeel in de meeste gevallen een legaat of een groot geldbedrag op hun erfdeel.

Oudste zoon Diderik Willem Jacob kreeg wel de ambachtsheerlijkheden van de stadsbuitengerechten van Utrecht Abstede en Wittevrouwen van vader toebedeeld gekregen.

Nog een aantal losse hofstede in Abstede en verder in de omgeing met daarbij behorend twee boerderijen in Schalkwijk gelegen aan het Overeind 31 en 39-39a.

Vader Jan Balthazar vroeg wel in zijn testament of zonen Diderik en Jan Carel Wendel er onderling maar uit moesten komen van wie het ouderlijkhuis aan de Drift 19 mocht krijgen. In 1832 is dan ook te zien na de invoering van het kadaster dat Diderik het huis aan de Drift 19 heeft weten te bemachtigen voor zijn halfbroer Jan Carel Wendel.

Het was gelijk ook handig want de buren Diderik waren zijn zuster en zwager die naast hem woonde aan de Drift 21.

Jan Balthazar Strick liet wel zijn zijde kleding en sieraden evenredig in de helft na aan zijn zonen. Zoon Jan Carel Wendel Strick kreeg van vader nog zijn vergulde zilveren inktkoker en verzilverde tafelbestek van lepels, vorken en mesjes zo staat er geschreven. Ook zijn familieportretten, bibliotheek uit het huis aan de Drift 19 en huize Rhijnauwen kwamen toe aan jongste zoo en oogappel Jan Carel Wendel Strick van Linschoten.

Buurman en dus zwager Cypriaan Gerard van Hengst (1776-1826) die in 1801 met Charlotte Strick van Linschoten (1778-1850) was gehuwd kregen samen 4 zonen en 1 dochter.

Charlotte was de jongste halfzus van Jan Carel Wendel Strick van Linschoten. Jan Carel Wendel Strick kon goed met zijn neef Carel Joseph van Hengst opschieten.

In diverse archiefstukken is te vinden dat Jan met Carel Joseph handelde in vast- en onroerend goed in Bunnik en omstreken, zoals die van de buitenplaats Bloemerwaard aan de Kromme Rijn, gelegen aan de oostkant van het dorp Bunnik en Vechten.

Na het overlijden van vader Jan Balthazar kocht zijn oudste zoon Diderik Strick het buiten de Arenberg gelegen in De Bilt aan de Utrechtseweg. Gelegen ten noorden van het landgoed Rhijnauwen. Zo kon Diderik zijn twee geliefde ambachtsheerlijkheden aan de oostkant van de stad Utrecht in de gaten houden. Te noemen Abstede en Wiitevrouwen.

Algemene Begraafplaats Bunnik
Provincialeweg 63
3981 AR Bunnik

Het begint allemaal op 12 november 1680 te Amsterdam met Mr. Josephus (Joseph) Loten die geboren wordt. 

Bengalen is een regio in het noordoosten van het Indisch Subcontinent die is onderverdeeld in de Indiase staat West-Bengalen en het land Bangladesh. Zijn reis hiernaar toe was volgens de beschrijvingen van een ‘aensienlijke en profitabele bedieninge’ geweest. Dus een goede en winstgevende zakenreis moet het zijn geweest.

Als gerepatrieerden commandant van een retourvloot van 21 augustus 1721 werd Joseph bij thuiskomt kanunnik van het kapittel Ten Dom. Een Utrechtse kanunnik beheerde in de 17e en 18e eeuw de onroerende goederen die voor 1580 van de katholiek kerk waren geweest. Na de reformatie en het verbod om het Katholicisme in het openbaar te belijden. Joseph Loten overleed te Utrecht op 27 september 1730.

Hij werd begraven in de Domkerk met 8 kwartieren. Dus 8 stenen rondom z’n eigen grafsteen waarop zijn voorouders beschreven stonden die ook van een hogere elite waren. In de 18e eeuw een soort ‘sociale reclame’ om te laten zien dat je als overleden van hogere komaf was.

Joseph Loten is drie keer getrouwd geweest de eerste keer met Alberta Pierraerd op 30 juli 1713. Alberta was de dochter van dhr. Lucas Pierraerd en Sara Breugel. Alberta overleed op 11 november 1716 te Bengalen.

Voor tweede keer trouwde Joseph in Batavia op 13 juli 1720 met Abigael Tant. Zij was de weduwe van Johan van der Niepoort een oud-secretaris van de hoge Nederlandse regering in Nederlands-Indië. Abigael overleed op 14 januari 1722 te Batavia.

De derde keer trouwde Joseph Loten op 11 april 1723 met Christina Clara Strick van Linschoten. Zij werd geboren op Huize Linschoten op 14 november 1688 als dochter van Adriaan Strick van Linschoten en Mevr. Cecilia van Gerwen. Christina overleed te Utrecht op 5 mei 1780.

Uit haar huwelijk met Joseph kwamen 2 kinderen voort:
een zoon Adriaan Loten, hij werd geboren op 29 april 1724 te Utrecht maar overleed ruim een maand later te Utrecht op 25 mei 1724.

Christina haar tweede kind was ze met Joseph kreeg was een dochter Constantia Johanna Loten zij werd geboren te Utrecht op 31 augustus 1725. Constantia trouwde op 2 april 1742 te Utrecht met Mr. François Doubleth jr., heer van Groeneveld, Mijnsheerenland en Moerkerken. Hij was de zoon François Doubleth sr. en Constantia van der Beeck.

François Doubleth jr. werd geboren te Delft op 15 november 1715. François was geëligeerde van de  raad in de vergadering der Staten van Utrecht. Een geëligeerden was een gekozenen die tijdens de Middeleeuwen één van de vertegenwoordigers was van de vijf Utrechtse kapittels Ten Dom, Oudmunster, Sint-Pieter, Sint-Jan of Sint-Marie. Zij vormden het eerste lid van de Staten van Utrecht.

Na die tijd werd François jr. extraordinaris (ongewoon functionaris) van de raad van het Hof van Utrecht in 1747. In hetzelfde jaar is François jr. super-intendant (opper toezichthouder) van het St. Maria Magdalenaklooster te Wijk bij Duurstede.

Als extra-ordinairis envoyé (diplomatieke vertegenwoordiger buiten de gewone dienst) reist hij af naar het Zweedse Hof in het jaar 1760. In dezelfde functie reist hij ook af naar Madrid waar hij ook in een onbekend jaar overleed. Zijn echtgenote Constantia Johanna Loten overleed op 2 april 1742 te Utrecht. Constantia en François hadden een kinderloos huwelijk.

Toen de vader van Constantia Joseph overleed in 1730 werd zij Vrouwe van de Heerlijkheid Bunnik en Vechten. Haar vader was voor 1730, Heer van Bunnik en Vechten. Constantie overleed op 36 jarige leeftijd. Haar titel Vrouwe van Bunnik en Vechten vererfde op haar nog levende moeder Jkvr. Christina Clara Strick van Linschoten de titel.

Op 22 september 1776 voor het Dorpsgerecht van Bunnik en Vechten ruim 3,5 jaar voor het overlijden van Christina Clara Strick van Linschoten ‘prelegateert (overdracht) zij aan Jhr. Nicolaas Hendrik Strick van Linschoten, nagelaten zoon van haar neef Jhr. Daniel Johan Strick van Linschoten, de ambachtsheerlijkheid Bunnik en Vechten’. De zoon (Nicolaas Hendrik) van de neef (Daniel Jan) van Christina krijgt van zijn oudtante de ambachtsheerlijkheid Bunnik en Vechten in 1776.

Drie jaar eerder in 1772 koopt Jhr. Jan Balthazar Strick van Linschoten Landgoed en Huize Rhijnauwen van David ten Hove een edelman uit Amsterdam. De verkoop wordt geleid door Jacob Smit advocaat aan het Hof van Utrecht. Jan Balthazar is de kleinzoon van Adriaan Strick van Linschoten eigenaar van huize Nieuw-Linschoten. Jan Balthazar zijn vader Jhr. Johan Hendrik Strick van Linschoten is de oudere broer van Jkvr. Christina Clara Strick van Linschoten. Zoals je eerder las droeg zij de ambachtsheerlijkheid over aan de zoon (Jhr. Nicolaas Hendrik) van de broer (Jhr. Daniel Jan) van Jhr. Jan Balthazar Strick van Linschoten.

Jhr. Nicolaas Hendrik Strick van Linschoten geboren 16 juli 1766 te Utrecht, overleed op 30 december 1837 op zijn kasteel IJsselstein op 71 jarige leeftijd.

Uit deze tekst van René ten Dam en Henk Reinders over begraafplaatsen in Bunnik valt dus te lezen dat familie Strick eerder een familiegraf had buiten de kerk van Bunnik.

Vermoedelijk zal het in de eerste plaats een vrij simpele steen zijn geweest wat op het familiegraf lag. Omdat er vanaf 1829 officieel niet meer in de kerk begraven mocht worden werden de meeste bewoners van Bunnik begraven op het kerkhof. 

Na het openen van de algemene begraafplaats is vermoedelijk het huidige grafmonument van de familie Strick van Linschoten in 1889 overgeplaatst van het kerkhof naar de huidige begraafplaats.

1.   Jhr. Drs. Carel Johan Strick van Linschoten. Geboren op 27 juli 1916 te Rijswijk, Zuid-Holland en overleden 5 februari 1988 te Enschede, Overijssel op 71 jarige leeftijd. 

2.   Mevr. Johanna Hendrika van der Jagt. Geboren op 28 maart 1919 te Rijswijk, Gelderland en overleden 4 maart 1978 te Zutphen, Gelderland op 59 jarige leeftijd. Echtgenote van Jhr. Drs. Carel Johan Strick van Linschoten. 

3.   Jkvr. Louise Lilian Maria Strick van Linschoten. Geboren op 1 mei 1975 te Assen, Drenthe en overleden op 11 juni 1976 te Rotterdam, Zuid-Holland op 1 jarige leeftijd. Dochter van  Jhr. Hendrick Franciscus Thomas Maria Strick van Linschoten en Mevr. Elisabeth Dodonea van Hasselt.

4.   Jkvr. Arendina Strick van Linschoten. Geboren 19 juli 1887 te Leiden, Zuid-Holland en overleden op 7 oktober 1971 te Arnhem, Gelderland op 84 jarige leeftijd. Echtgenote van Cornelis Lucien Marie Bijl de Vroe. Dochter van Jhr. Carel Johan Strick van Linschoten van Rhijnauwen en Mevr. Johanna Hermanna Geertsema.

11.   Jkvr. Petronella Johanna Strick van Linschoten. Geboren op 24 juli 1823 te Rhijnauwen, Utrecht en overleden op 14 juni 1888 te Utrecht, Utrecht op 64 jarige leeftijd. Echtgenote van Willem Theodorus van Griethuysen. Dochter van Jhr. Jan Carel Wendel Strick van Linschoten van Rhijnauwen en Mevr. Paulina Gerardina Sibilla Poelman.

12.   Jhr. Willem Strick van Linschoten. Geboren op 10 november 1824 te Rhijnauwen, Utrecht en overleden op 28 januari 1878 te Veenendaal, Utrecht op 53 jarige leeftijd. Echtgenoot van Dido Cecilia Agatha Delbeek. Zoon van Jhr. Jan Carel Wendel Strick van Linschoten van Rhijnauwen en Mevr. Paulina Gerardina Sibilla Poelman.

13.   Jhr. Jan Hendrik Strick van Linschoten. Geboren op 18 november 1829 te Rhijnauwen, Utrecht en overleden op 18 juni 1869 te Utrecht, Utrecht op 39 jarige leeftijd. Zoon van Jhr. Jan Carel Wendel Strick van Linschoten van Rhijnauwen en Mevr. Paulina Gerardina Sibilla Poelman.14.   Mevr. Pauline Gerardine Sibylle Poelman. Geboren op 12 november 1796 te ‘s Gravenhage, Zuid-Holland en overleden op 17 augustus 1868 te Bunnik, Huize Rhijnauwen, Utrecht op 71 jarige leeftijd. Echtgenote van Jhr. Jan Carel Wendel Strick van Linschoten van Rhijnauwen.

15.   Jhr. Jan Carel Wendel Strick van Linschoten van Rhijnauwen. Geboren op 24 december 1790 te Utrecht, Utrecht en overleden op 20 februari 1850 te Rhijnauwen, Utrecht op 59 jarige leeftijd. Echtgenoot van Mevr. Pauline Gerardine Sibylle Poelman.

16.   Jkvr. Anna Magdalena Strick van Linschoten. Geboren in 1837, overleden in november 1841 en begraven op 19 november 1841. Dochter van Jhr. Jan Carel Wendel Strick van Linschoten van Rhijnauwen en Mevr. Paulina Gerardina Sibilla Poelman.

Het pand aan de Kromme Nieugracht 6 werd in 1697 gebouwd.

In de eerste helft van de achttiende eeuw was Benjamin de Guy eigenaar van het pand aan de Kromme Nieuwegracht 6. De Guy overleed op 12 januari 1755 waarop zijn echtgenote tot 1774 er bleef wonen. Zij verkocht haar huis op 25 febrauri van dat jaar met tuin en koetshuis aan de gezusters Strick van Linschoten:  Elisabeth Christina, Josepha Christina Clara en Johanna Maria Elisabeth.

De dames Strick van Linschoten, bewoners-eigenaren.

De dames Strick van Linschoten gebruikten het huis waarschijnlijk vooral als winterhuis. Hun broer Jan Balthasar kocht namelijk in 1733 de ridderhofstad Rhijnauwen. Gezien de sterke familiebanden (in Utrecht woonden de diverse familieleden in de buurt van de Kromme Nieuwegracht en Drift) zullen zij de Utrechtse woning in de zomer vaak hebben verlaten voor een verblijf op deze buitenplaats. Rhijnauwen is tot de verkoop aan de gemeente Utrecht in 1919 in het bezit van de familie Strick van Linschoten gebleven. Elisabeth Christina heeft van de genoemde drie zusters het langst geleefd.

Bij testamentaire beschikking van 22 mei 1803 heeft zij het huis Kromme Nieuwegracht, dat al die jaren door hen drieën (en het nodige personeel)  was bewoond met koetshuis en stal, alsmede de hele inboedel en al haar persoonlijke  bezittingen  gelegateerd  aan  twee  dochters  van  de  eerder genoemde  broer  Jan  Balthasar.  Deze  dochters  waren:  Isabella  Susanna (1770-1818) en Suze Christina Strick van Linschoten (1772-1823).

De  twee  zusters  Isabella  en  Suze  bewoonden  het  huis  Kromme  Nieuwegracht  6  na  het  overlijden  van  hun tante Elisabeth (1804). In oktober 1808 kochten zij van Arie de Haart een huis met  ‘kameren’,  erf  en  grond  aan  de Nobelstraat.

Deze ‘kameren’ (kleine woningen  van  anderhalve  bouwlaag, die  vaak  niet  veel  meer  bevatten dan één vertrek met stookgelegenheid, een bedstede en mogelijk een halletje bij de voordeur) alsmede  het  vermelde  huis  stonden achter het erf van de weduwe van Jan Willem van der Voort, de buurvrouw op nummer 8.

Het “huis” was het eerder genoemde oostelijk deel van de herberg De Zon.Na  de  aankoop  door  de  twee  zusters is  een  deel  van  de  opstallen verwijderd  en  het  erf  gevoegd  bij  dat  van Kromme Nieuwegracht 6.

Twee huizen bleven blijkens een verklaring in een akte van 15 oktober 1812 bestaan. Waarschijnlijk is met verwijdering van een deel van de opstallen toen de afbraak van het overblijvende deel van de oorspronkelijke herberg De Zon bedoeld.

Het erf van Kromme Nieuwegracht 6 was met de aankoop ongeveer gebracht op de oorspronkelijke grootte van het erf genoemd Lockhorst. De akte van 15 oktober 1812 was opgemaakt, omdat Suze Christina in verband met haar huwelijk met de hoogleraar Dethmer Huisman het huis aan de Kromme Nieuwegracht verliet en zij haar aandeel, de helft in het huis aan de Kromme Nieuwegracht met tuin, stal en koetshuis en daarnaast in  de  twee  laatstgenoemde  woningen  aan  haar  zuster  Isabella  Suzanna verkocht.

Isabella Susanna was nu alleen eigenaresse. Zij maakte op 14 oktober 1814  haar testament. Daarbij wees zij haar zwager Cyprian Gerard van Hengst aan als executeur-testamentair. Van Hengst was de man van weer een andere zus Strick (Charlotte, 1778-1850). Dit paar woonde aan de Drift ten noorden van de Nobelstraat. Zij benoemde haar vader Jan Balthasar Strick van Linschoten tot haar enige en algemene erfgenaam.

Aan Jan Carel Wendel Strick van Linschoten, haar broer ‘van halve bedde’ - zoon van haar vader en diens tweede vrouw Petronella Johanna Godin (1753-1791) - legateerde zij haar huis aan de Kromme Nieuwegracht met stalling en koetshuis aan de Nobelstraat, genummerd G 399 en G 400.

Jan Carel aanvaardde na haar overlijden op 12 september 1818 het hem toegekende legaat. Jan Carel Wendel Strick van Linschoten is tot zijn overlijden in februari 1850 eigenaar geweest van Kromme Nieuwegracht 6. Hij woonde met zijn gezin  (zijn  vrouw, vijf  zonen en twee dochters)  het  grootste  deel  van  het jaar op Rhijnauwen.

Daar is hij ook overleden. Aan zijn weduwe, Paulina Gerarda  Sibylla  Poelman is bij  de  daarop  volgende  boedelscheiding  het huis Kromme Nieuwegracht 6 met tuin, stalling en koetshuis toegewezen, alsmede de daarbij behorende woningen met erf in de Nobelstraat. Later, in oktober 1853, heeft zij het huis op de hoek van Drift en Nobelstraat, het meer genoemde Groot Luchtenstein, aangekocht

Julien Wolbers, eigenaar-bewoner.

Wolbers werd in juli 1819 in Heemstede geboren. Hij werkte in het schildersbedrijf van zijn vader en heeft dat bedrijf na diens overlijden in 1843 samen met zijn broer voortgezet. In 1856 verkochten hij en zijn broer het bedrijf. Julien vertrok met zijn vrouw Albertina Stoffels naar Utrecht.

Daar kon  hij  zijn  al  lang  bestaande  wens  vervullen  om  meer  tijd  te  besteden aan studeren en schrijven. Zij woonden eerst aan het begin van de Catharijnesingel waar inmiddels de situatie door de bouw van Hoog-Catharijne totaal gewijzigd is. Julien Wolbers kocht op 1 november 1865 het huis aan de Kromme Nieuwegracht van Paulina Gerarda Sibylla Poelman, weduwe van Jonkheer Jan Carel Wendel Strick van Linschoten.

In de aankoop van het huis waren begrepen de zonneblinden aan de gevels. De  vaste  spiegels  in  het  huis  konden  worden  overgenomen  na  een  door twee deskundigen uitgebrachte schatting. Wolbers kocht niet de stal en het koetshuis met de beide daarboven gelegen woningen aan de Nobelstraat. Deze bleven aan de verkoopster. Hij had aan die stal geen behoefte, want

hij bezat geen rijtuig en geen paarden. Wolbers had ook geen buitenhuis, waar hij ’s zomers naartoe ging. Voor zijn studies over de geschiedenis van de overzeese gebieden deed hij onderzoek in archieven buiten Utrecht. Ook ging hij ’s zomers met zijn vrouw voor een aantal weken naar familie in Leeuwarden, naar een van zijn zusters en naar de ouders van zijn vrouw.

Daarvoor nam hij de trein.In een op gemeenschappelijke kosten opgerichte scheidsmuur tussen zijn erf en dat van de woningen en het koetshuis aan de Nobelstraat werd een deur aangebracht. Hierdoor had Wolbers toegang tot de Nobelstraat voor o.a. het aan- en afvoeren van zijn tuinmaterialen.  Wolbers ging inderdaad studeren en schrijven: hij schreef een geschiedenis van het toenmalige Nederlands Oost-Indie en een geschiedenis van Suri-name.

Voor deze geschiedenis van Suriname kreeg hij van Koning Willem III - die tevens Groothertog van Luxemburg was - in 1862 de Luxemburgse onderscheiding Ridder in de Orde van de Eikenkroon. Velerlei initiatieven zijn door hem genomen. In Utrecht heeft hij onder meer in oktober 1864, in navolging van Rotterdam, een werkinrichting voor blinden opgericht (eerst gevestigd aan de Neude, later Achter St.Pieter).

Het was de bedoeling de blinden  het  brailleschrift  te  leren  en  bezigheden  te  verschaffen  door  het vlechten en weven van matten. Door de verkoop daarvan zouden zij minder afhankelijk worden van de bedeling. Hij richtte ook een militair tehuis op. Zo’n tehuis vond hij in een garnizoensstad als Utrecht heel belangrijk. De beter gesitueerde ouders konden de dienstplicht voor hun zoons afkopen door het stellen van een vervanger.

Het waren dus voornamelijk de financieel zwaksten die militair werden. Verveling bracht hen vaak naar de kroeg met alle negatieve gevolgen. Het Militair Tehuis zou een goede vervanging van het ouderlijk huis moeten zijn. Daarnaast was hij oprichter van een weekblad ‘De Werkmansvriend’, bedoeld als een contactorgaan tussen de verenigingen voor werklieden.

In 1876 werd dit blad het orgaan van het mede door hem opgerichte werkliedenverbond Patrimonium. Wolbers had door deze activiteiten zijn contacten niet alleen in Utrecht, maar ook daar-buiten.In januari 1866 verzocht Wolbers toestemming aan burgemeester en wethouders van Utrecht om voor zijn huis een hardstenen stoep aan te leggen, ‘gelijk strekkende’ met het bestaande bordes en daarop een ijzeren hek te plaatsen gelijk aan het bestaande hek op het bordes.

Het college van B en W antwoordde geen bezwaar te hebben tegen het plaatsen van een hardstenen stoep. Wel maakten zij bezwaar tegen het afsluiten van de stoep met een hek. Aangezien de straat niet breed was, kwam hen de versmalling van de straat niet wenselijk voor.

Zij meenden dat voorbijgangers voor zijn woning ruimte moesten hebben om uit te wijken  voor  rijtuigen.  Het  verzoek  tot afsluiting van de stoep kon daarom niet worden ingewilligd.

In oktober 1875 kocht Wolbers alsnog de stal met erf van Jan Carel Strick van Linschoten , burgemeester van Maarssen, zoon van de vroegere eigenaren van Kromme Nieuwegracht 6: Jan Carel Wendel Strick van Linschoten en Paulina Gerarda Sybilla Poelman. Wolbers liet deze stal afbreken en op die plek twee huizen bouwen met een afzonderlijke opgang naar de bovenwoning. De huizen kregen resp. de nummers G 399 a en b en G 399 c en d.

De latere nummering werd Nobelstraat 1 en 3 met bovenwoningen. Deze woningen zijn in 1925 geofferd aan de verbreding van de Nobelstraat.Wolbers viel als rentenier niet uit de toon in vergelijking tot andere bewoners van de grote huizen in die buurt, maar hij sprong er wel uit door zijn talrijke activiteiten ten behoeve van de hulpbehoevende medeburger. Hij overleed 22 september 1889.

Cleijn Wulven wordt voor het eerst genoemd in een brief uit 1304 betreffende de waterhuishouding in het Vechter en Oudwulverbroek. Als begrenzing voor het gerechtje werd een kade in het Oudwulverbroek genoemd en de Lobbendijk.

Hoe groot dit minigerecht was vinden we in een acte uit 1382 als Dirk van Wulven in leen heeft: 24 morgen land met het dagelijks gerecht, met de tijns en de tiende gelegen in de Parochie Houten geheten zijnde die Geer De naam Cleijn Wulven wordt dan al niet meer gebruikt.

In 1474 komt het in bezit van Gerrit Aertszoon Kosijns die ook nog als achternaam Van Reumst had.

Zijn familie blijft lange tijd de bezitters van het gerechtje en we vinden dan ook in 1575 dat er een naam aan toegevoegd is; vanaf dan wordt het De Geer of Reumsthofstede genoemd. In 1578 komen we nog een andere naam van het gerechtje tegen in de rekeningen van de Lekdijk Bovendams, namelijk Huijberts gerecht van Wulven; dit is de oorspronkelijke naam, ten tijde van de verdeling van het gerecht van Wulven.

In de 13e eeuw zal een zekere Huijberts van Wulven deze 24 morgen (is ruim 20 ha.) hebben gekregen. Dat dit kleine gebiedje een zelfstandig gerecht werd, was een bijzonder recht dat vermoedelijk al in de 13e eeuw door de bisschop van Utrecht bij de verdeling van de gronden van Wulven aan de voornoemde Huijbert van Wulven was verleend.

Het hield in dat hij deze 24 morgen land geheel vrij bezat en vrij was van allerlei soorten belasting en zelf de lage rechtsmacht had. Dat deze rechten door de eeuwen heen niets van hun waarde hadden verloren blijkt, als in 1662 Johan van Mansvelt, eigenaar van het minigerecht, procedeert bij het Hof van Utrecht tegen Frans van Linden de schout van Houten, omdat deze laatste het gerechtje had aangeslagen voor de Lek- en dijklasten en de Dorps- en huurlasten.

De schout van Houten voerde aan dat de 24 morgen geen echt gerecht kon zijn temeer daar er maar een huis opstond en er geen bestuur was. Van Mansvelt voert aan dat hij zelf schout is en dat dat niet in strijd is met de wet. Op 4 december 1664 werd de uitspraak gedaan en van Mansvelt in het gelijk gesteld waarmee dus de rechten verbonden aan het minigerecht werden bevestigd.

Uiteindelijk werden in 1795 de heerlijke rechten opgeheven, zo ook die van het gerechtje De Geer of Reumsthofstede. Op 13 maart 1840 vindt er een verkoop plaats van een hofstede, bestaande uit een boerenwoning, een bakhuis, een schuur, twee hooibergen, een duivenhok met erve en landerijen en beplantingen zijnde het voormalige Huberts gerecht van Wulven. Sinds die tijd voert de enige boerderij die binnen dit gerechtje stond de naam Dijkhoeve.

Pas in 1659 krijgen we meer inzicht in de bebouwing op Ruemsthofstede, namelijk uit een bestek voor de bouw van een nieuwe woning; "Bestek en conditie waer naer de heer Johan van Mansvelt scheepen ende raet inde Vroedschap der stad Utrecht wil besteeden het maecken en leeveren en stellen van een huijs op de hofsteede tot Houten van ouds genaemt Rumps hofsteede in vorme alst volcht op sijne kost ende dranck vrachten en al".

Op 1 augustus 1659 moest de boerderij worden opgeleverd. Het werk werd aangenomen door Frans van Reumelaer voor de som van f 588,  met de toevoeging dat de opdrachtgever enkele bouwmaterialen beschikbaar stelde, o.a. oude kruiskozijnen, stijgerdelen, enig ijzerwerk en nog wat afgebrand werk.

Het gehele bestek voor de bouw omvatte 34 artikelen waarin de voorwaarden stonden waarnaar het werk moest worden uitgevoerd. De betaling van het werkgeschiede in vijf termijnen:
Ie termijn 16 julij 1659 113 - 0-0
2e termijn 27 julij 1659 300 - 0-0
3e termijn 19 september 1659 45-10-0
4e termijn 2 maart 1660 45-10-0

Bij de laatste termijn betaling wordt vermeld: "Ontvangen uijt handen voorschr. de somme van acht ende tachtich gulden waar mede onder begrepen is het maecken van vijf blieken (overzichts rekeningen) soo dat ick bekennen in alles voldaen te sijn van mijn aengenomen besteck van het maecken van het nieuwe huijs op Huijbrecht Gerecht van Wulven actum den 7e maij 1660". Frans van Reumelaer.

In 1951 werd zijn zoon F.C.J. Picard eigenaar die al vanaf 1941 bakzomerhuis bewoonde. In een gesprek met de heer Picard (dd. 15-7-88), kon deze zich nog goed herinneren dat er naast het bakzomerhuis een terreintje was, dat hoger lag dan zijn omgeving met, zoals de heer Picard het verwoordde, omgeven door een sloot die breder en dieper was dan de andere perceelssloten (dit was het terreintje van de voormalige omgrachte boerderij).

Het duifhok dat in 1840 bij een verkoop werd vermeld is bij zijn komst op de boerderij al verdwenen wel waren er nog drie hooibergen waarvan er al kort daarna twee gesloopt werden.

In 1965 koopt B.V. Nifterik Dijkhoeve. Hij laat in 1967 de oude fruitboomgaard op het omgrachte terreintje rooien, het perceel egaliseren en de grachten dempen Het geheel wordt daarna ingepoot  met een struiken-boomgaard. Tenslotte laat hij in 1969 een nieuwe schuur bouwen, deze schuur werd in 1980 door de gemeente verbouwd tot het sociaal cultureel centrum Dijkhoeve.

Op 29 oktober 1973 verkoopt B.V. Nifterik de Dijkhoeve met de bijgebouwen en de aanliggende gronden aan de gemeente Houten ten behoeve van de uitbreiding van het dorp. In 1980 laat de gemeente de boerderij en de hooiberg slopen en in 1986 ondergaat het bakzomerhuis hetzelfde lot.

En nog in 1988 zal de tot sociaal cultureel centrum verbouwde schuur eveneens worden gesloopt.
Binnen enkele jaren zal het na sloop vrijgekomen oude woonperceel met zijn rijke geschiedenis door de nieuwbouw van Houten zijn bedekt.